farklı mekan ve zamanlarda yaşanılmak zorunda kalınan birbirinin kopyası binlerce boktan hayattan birine sahip olma gerçeğini inkarın, kişinin kendisine içten içe seslendirdiği en büyük fısıltısıdır “ben farklıyım” hissi. çoğu insan bunu bağıra bağıra dillendiremese de karşılaştığı durumlarda, dahil olmadan şahit olduğu pek çok diyalogda kendi benliğine gururla yaklaşma ihtiyacı hisseder ve kendini farklı olduğuna inandırır. bu hayata boşuna gelmediğine, günün birinde hakettiği değeri göreceği hissiyatına olan sempatisi, herkes gibi sıradan bir insan olduğu hissine galip gelmiştir bir kere.

“ben farklıyım hissi” belki bir motivasyondur kişiye, yahut dayanabilme gücünü verir tüm boş kişilere ve de işlere. abartılmadan, narsizme kaçmadan sahip olunabilse yararlıdır belki de.

buna rağmen ben, değişmez bir gerçekliğin farkına varmanın engellediği böbürlenmeden ve kibirden uzak bir şekilde “ben farklıyım, çünkü kimseden farklı olmadığımın farkındayım.” diye düşünürüm. aynı hayatları farklı bedenlerde yaşadığımızın ve eziyet çekmek için bir kalıba hapsolmuş ruhumuzun tamiri mümkün olmayan ve susmak bilmeyen hezeyanlarının verdiği acının farkına pek çok talihsiz tecrübeler neticesinde varmış bulunmaktayım.

bundandır ki her sabah aynanın karşısında günbegün yaşlanmasına mani olamadığım aksime gözlerimi dikip “garip x günaydın” der ve gülümserim. garipliği, marjinalliğe yeğlerim.